گفتم : تو ش‍‍‍‍ـیرین منی. گفتی : تو فرهـادی مگر؟

گفتم : خرابت می شـوم. گفتی : تو آبـادی مگـر؟

گفتم : ندادی دل به من. گفتی : تو جان دادی مگر؟

گفتم : ز کـویت مـی روم. گفتی :تو آزادی مگـر؟

گفتم : فراموشم مکن. گفتی : تو در یادی مگر؟

ای عشق

در هیچ غرق شو و خود را هیچ بنگار

در حق غرق شو و خود را حق بنگار

در نور غرق شو و خود را

در گذر از جاده نوری بنگار

که دگر هیچ نیست

پس خود را هیچ بنگار

دگر این نامه به اتمام رسیده ای یار

ولی در پس آن همه عشق

هنوز هم نوری است

که حق می نامیمش.

کشتی بی ناخدا را ، بادبان لطف خداست

موج از خود رفته را، بحر بی پایان چه باک؟

پاکدامانیست باغ دلگشا آزاده را

یوسف بی جرم را از تنگی زندان چه باک؟

(صائب تبریزی)

ما نگوییم بدو میل به ناحق نکنیم

جامه کس سیه و دلق خود ارزق نکنیم

عیب درویش و توانگر به کم و بیش بد است

کار بد مصلحت آنست که مطلق نکنیم